Ik zal ongeveer één pagina online zetten per week, maar het zou heel goed kunnen dat het iets minder wordt na een tijdje. Dat komt door mijn drukke leven met: huiswerk, leren, hobby's, gitaarles, dansles en natuurlijk mijn andere twee boeken. Desalniettemin hoop ik dat jullie het een leuk en interessant verhaal vinden. Voor op- en aanmerkingen, leuke ideeën of natuurlijk complimentjes (daar hou ik van ;)) ; laat een reactie achter en ik verander het (of niet, maar ik kijk er in ieder geval naar).
Nu alvast veel plezier met de eerste pagina!
GEHEIM GEHOUDEN
De eerste dag op school, altijd leuk om `die nieuwe’ te zijn… Ah, er was nog iets geweldigs; geen parkeerplaatsen meer vrij.
Parker High was zeker niet mijn eerste keuze geweest als het om scholen gaat, maar als je zo vaak van scholen afgestuurd bent als ik, blijft er niet veel meer over. Bovendien wilde ik ook niet verhuizen, dus het moest maar.
Gelukkig kon ik het wiskundelokaal vinden zonder dat iemand iets van me wilde weten. Het was alleen jammer dat elke leraar nieuwe leerlingen `op hun gemak’ wil laten voelen, wat alleen maar meer vernedering met zich meebrengt. Dus daar stond ik dan, voor de klas met alleen die leraar naast me, laat de vernedering beginnen!
“Klas, dit is Melody Rose,” zei hij op een iets té vrolijke toon. “vertel eens wat over jezelf, Melody.” “Ik ben Melody, ik ben 16 jaar en ik heb hier zó geen zin in! En nee, ik ben niet bang om te zeggen wat ik vind.” Nadat ik de blik van de leraar zag, liep ik, zo arrogant als ik maar kon, naar de enige plek die nog vrij was. De jongen die naast me zat –en de rest van de klas trouwens ook- keek naar me alsof ik net een bak spinnen op had gegeten, en niet eens bestek had gebruikt.
Toen de leraar zich eindelijk bewust werd van het feit dat hij les zou moeten geven, zei hij stamelend “O-open jullie boeken op pagina 43.” De rest van de klas hield ook op met naar me kijken en pakte de benodigde boeken. “Uhm, Melody, dit is misschien een beetje nieuw voor je.” Hij was duidelijk een beetje bang voor me, aangezien hij me niet eens aan durfde te kijken, niet dat ik daar problemen mee had, maar oké. Ik keek in mijn boek. “Nee, ik heb dit inderdaad op mijn vorige scholen niet gehad, maar een paar jaar geleden heb ik dit al eens gedaan, omdat ik tijd over had.” Blijkbaar was dit erg schokkende informatie, want iedereen staarde me weer met diezelfde verbaasde blik aan. Nadat ik mijn hoofd geschud te hebben en deed alsof iedereen een beetje overdreef, begon ik de opgaven uit mijn boek maar te maken. Meneer Tilt, de leraar, zei de klas om mijn voorbeeld te volgen en ook aan de te maken opgaven te beginnen.
Toen de leraar zich eindelijk bewust werd van het feit dat hij les zou moeten geven, zei hij stamelend “O-open jullie boeken op pagina 43.” De rest van de klas hield ook op met naar me kijken en pakte de benodigde boeken. “Uhm, Melody, dit is misschien een beetje nieuw voor je.” Hij was duidelijk een beetje bang voor me, aangezien hij me niet eens aan durfde te kijken, niet dat ik daar problemen mee had, maar oké. Ik keek in mijn boek. “Nee, ik heb dit inderdaad op mijn vorige scholen niet gehad, maar een paar jaar geleden heb ik dit al eens gedaan, omdat ik tijd over had.” Blijkbaar was dit erg schokkende informatie, want iedereen staarde me weer met diezelfde verbaasde blik aan. Nadat ik mijn hoofd geschud te hebben en deed alsof iedereen een beetje overdreef, begon ik de opgaven uit mijn boek maar te maken. Meneer Tilt, de leraar, zei de klas om mijn voorbeeld te volgen en ook aan de te maken opgaven te beginnen.
“Dit is zo makkelijk.” Fluisterde ik, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders.
“Dat vind jij misschien, maar voor ons gaat het niet helemaal vanzelf. Je kan best een beetje medeleven tonen, in plaats van over proberen te komen als een robot zonder gevoelens.” Auw! Die kwam hard aan! De jongen naast me was duidelijk geïrriteerd, het was te merken aan zijn stem.
“Luister, ik hoef gewoon niet zo nodig ‘aardige’ mensen om me heen.” Wacht, waarom zei ik dit, wat zou mij het kunnen schelen wat hij dacht, laat hem lekker! Gelukkig reageerde hij verder niet en fronste alleen, waarna hij weer verder ging met het huiswerk.
Toen de bel voor de pauze ging, liep ik naar de deur van het klaslokaal, aandachtig mijn rooster bestuderend. Nog geen stap buiten de deur, werd ik aan mijn arm naar rechts getrokken. “Wat bedoelde je met dat je geen ‘aardige’ mensen om je heen hoefde?” Oké, nu wist ik het zeker; ik had mijn mond moeten houden. “Wat kan jou dat schelen?!” zei ik, zo gemeen als ik kon, en ik trok mijn arm los. Terwijl ik naar de kantine liep, hoorde ik zijn voetstappen achter me, maar ik weigerde om me om te draaien of om mijn tempo aan te passen.
Jee, ze hadden hier zeker ook nog nooit van een gezonde maaltijd gehoord! Alles wat ze hadden was óf gefrituurd óf kunstmatig op smaak gebracht, met alle conserveringsmiddelen die er op aarde te vinden waren. Dan maar die appel in mijn tas, niet echt een grote maaltijd, maar dat was altijd nog beter dan de rotzooi die ze hier serveerden. Na even in het rond gekeken te hebben realiseerde ik me dat er geen tafel meer vrij was. Naar buiten dan maar. Het regende, maar dat vond ik wel fijn, dan was er tenminste niemand anders buiten.
Er was inderdaad niemand buiten. Zelfs de kettingrokers, die je op kilometers afstand nog kon herkennen, vonden het weer te guur. Ik had gelijk, zoals gewoonlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten